Cztery wiersze

szpitalne katakumby / mam się dobrze

Wyrywanie igieł z kaktusa nagle nabiera sensu,
jak cisza wypala bębenki, ćmy rodzą dzieci,
za kratami dym, a przed nimi popiół z rtęci.

Nie dręczą mnie fusy, choć wpijają się
między zębami, lgną do korzeni: wyżuj,
nie wyrzuć z okna, jedno już nie ma rolety.
Kraj życia i rzycia, a ja stoję na uwięzi.

Z prawej strony prysznic, z lewej – zimna woda,
pomiędzy dziewczyna je zupę widelcem,
tam soli twardą deskę, je świat po świecie.

Wszyscy szukamy

Dwa gramy, mokre siedzenia,
wilgotny piasek i spalone zboża.

Mówiliśmy: mamy inne żywioły.
Mówiliśmy: jedno się pali, drugie gaśnie.

Kwiaty bez woni, świat – brak widoków,
horyzont się kończy i owoc wróci do nasion.

Mówiliśmy: gubimy kroki.
Mówiliśmy: niech niosą nas echa.

Sprana pościel, poduszka bez pierza,
kołdry obciążeniowe i zimne stopy.

Mówiliśmy: nie rozdrapujmy.
Mówimy: niech kąszą.

Kiedy nie byłam sobą, byłam wciąż sobą

I wszyscy, co myślą, że to chwilowa fanaberia:
powinni usiąść lub wstać.

Jak się patrzysz, patrz dobrze

Kiedy się patrzysz, pamiętaj, aby oczy mieć
na uwięzi. Zasada pierwsza: nie mierz
z oddali. Zasada druga: co rozmyte,
niech takie pozostanie.

Wywal szkła korekcyjne i soczewki.
Miej jeden kolor oczu. Zaszyj
przy nadmiarze słońca i nie doszukuj się
kropek, kropek, kropek w ciemni. A gałki
niech kręcą się po trójkącie.

Ilustracja: Karolina Krasny

---

Maria Czekańska – Poetka przed debiutem książkowym. Dotychczas publikowała m.in. w „Odrze”, „Wizjach”, Liberté!, „Przekroju”, i „Babińcu Literackim”. Jej pasją jest chodzenie na skrajach. Jest autorką kilku wywiadów, które przeprowadziła m.in. z Elką Łapczyńską, Zofią Bałdygą, Iją Kiwą czy Piotrem Janickim. Urodziła się w 1995 r. Mieszka na Śląsku.

Karolina Krasny – ur. w 1999, inżynier architekt. projektuje, pisze i publikuje. kiedyś zilustrowała serie snów, obecnie częściej ilustruje poezje; mieszka w krakowie. redaguje sp