4 wiersze Muanisa Sinanovicia
Latawiec
Płynąć jak latawiec,
cienki,
prawie jak powierzchnia,
sunąć przez powietrze
nad wielkim lasem
na dole.
Na drzewach rosną
twoje głowy,
wykrzywione twarze,
szczęśliwe twarze.
Sunąć jak
latawiec
ku horyzontowi,
ku pilotowi.
I tak również nam
I tak również nam minął czas
jak tamtym wcześniej, którzy teraz wpisali się
w dęby i buki,
w ciche rozmieszczenie kamyków
na ulicach miasta,
które zmienia się i zostaje takie samo,
i nikt nie potrafi rozpoznać
różnicy między jednym a drugim.
Być może dopiero kiedyś po tym,
gdy minie jednakowy czas,
w nieokreślonej pamięci koloru jasności
owoców i kurzu,
wirującego w jaskrawości
późnego dnia.
I w ten sposób w pewnym kraju po drugiej stronie
gór, które widzimy z miasta,
lecz których nigdy nie przekraczamy –
tego zresztą nie potrafilibyśmy –
spotykamy się, wszyscy w tym samym
Serce w szklance
Zostaw w szklance
przez noc
daktyle.
Napiją się,
woda naje się
nimi. Wypij ją,
to lecznicze.
Zostaw w szklance
przez noc
płatki owsiane.
Napiją się,
napuchną,
obrodzą. Zjedz,
to doda ci sił.
Zostaw w szklance
przez noc
serce
i zaśnij.
Zmięknie,
wpije pamięć
wody z kranu.
Weź serce;
będzie czułe
na ból świata.
Będzie lekkie,
rozciągliwe,
szerokie.
Co możesz
Najwięcej, co możesz, jest ta biel tej brzozy,
jest słońce wśród frędzli, słońce w środku
galaksji.
Jeśli chcesz mówić o tym, co skończyło się,
ale wiesz, że się powtórzy, co nie znaczy,
że nie skończyło się,
jest najwięcej, co możesz, widzieć ten stary mikroskop
na parapecie, ten stary budzik na drugim
jego końcu.
Najwięcej, co możesz, jeśli nie chcesz milczeć,
jest wysłać swój głos, a ten zwróci ci swoje milczenie.
MOŻESZ oprzeć się
o silny, błogi wicher.
Byłeś i będziesz pochylony.
To najwięcej, co możesz.
Sarajevo, 16.4.2019
Tłumaczenie: Katarina Šalamun Biedrzycka
Ilustracja: Annabella Conti-Praszkiewicz
Muanis Sinanović – słoweński poeta, prozaik, krytyk, eseista, organizator życia kulturalnego. Urodzony już w Słowenii (Novo mesto, 1989) rodzicom imigrantom z Bałkanu, pozostał jednak praktykującym muzułmaninem i występuje jako przedstawiciel rożnych mniejszości. Wydał cztery tomiki poetyckie i dwie książki prozatorskie.
Katarina Šalamun Biedrzycka (ur. 25 sierpnia 1942 w Lublanie) – słoweńska slawistka, publicystka, tłumaczka literatury polskiej i słoweńskiej, mieszkająca w Polsce. Zajmuje się tłumaczeniem literatury polskiej na język słoweński oraz słoweńskiej na polski od końca lat 60. XX w. Przekładała na słoweński twórczość takich polskich autorów jak Witold Gombrowicz, Bruno Schulz, Czesław Miłosz, Stanisław Wyspiański i wielu innych. Jednocześnie konsekwentnie działa na rzecz popularyzacji w Polsce literatury słoweńskiej, ze szczególnym uwzględnieniem poezji. Jest również autorką prac krytycznoliterackich oraz esejów na tematy translatologiczne i pokrewne. Od 1988 r. do 2007 r. pełniła funkcję konsultanta ds. literatury polskiej festiwalu literackiego w Vilenicy. W 2016 r. została laureatką Nagrody im. Wisławy Szymborskiej za przekład tomu Uroša Zupana Niespieszna żegluga.
Annabella Conti-Praszkiewicz – ’94, gliwiczanka. Absolwentka Dziennikarstwa i Kultur Mediów na Uniwersytecie Śląskim. Laureatka konkursów literackich m.in. “O kwiat dziewięćsiła” (2018), “Ogólnopolski Konkurs Poetycki im. Marii Pawlikowskiej- Jasnorzewskiej (2020). Publikowała między innymi w: „Nowym BregArcie”, „Protokole Kulturalnym”, „Gazecie Kulturalnej”, „Mojej Przestrzeni Kultury”, „Latarni Morskiej” i na stronie „Wydawnictwa J”. Słowa układa od dziecka, dzięki nim życie swobodniej przepływa. W wolnych chwilach rysuje oczy, obserwuje świat i podróżuje. Przed debiutem książkowym.