Trzy wiersze

Aleksander Sławiński | Opublikowano w: #3, literatura

morał

Nikołaj Jeżow wysłał na śmierć setki tysięcy
a na koniec siebie samego posłał na tamten świat
wskoczył do dołu
, który wykopał
w najciemniejszy padół
i nikt po nim nie płakał nawet żona bo
hańba mu;

hańba
za kasowanie ludzi
hańba
za uszczuplanie ludności miast
hańba
za zmniejszanie zawartości śmietników
miotanie przemocy wobec
krukowatych
much i lisów
szczurów
gołębi
wobec bezpańskich psów

(znamy dalszy ciąg)

nie idźmy za jego przykaładem
róbmy ludzi
mnóżmy się i konsumujmy
co bez nas zrobią zwierzęcy mieszczanie
gdy zabraknie odpadków
gdy staną kotłownie
kto zawalczy o ich styl życia?

Tokio, trzecia nad ranem, 1905 rok

nadyma się chmurnie gliniasta gleba przelewa się piach, opływa rdzą i grubnie w dłoni, szwadron mrówek przesuwa się po krawędzi szkła

rzeczywistości naprzemienne

antytetyczne

rzeczywistości naprzemienne

wibrują pod stopą kamienie

wibrują pod stopą kamienie i mięknie lód

rozbite objawy

tylko tutaj

znajdją swój grób

a ty czołgasz się czołgasz

po madach i błocie

po łachach rzecznych gdzie bobry swym gestem

ujawniają rdzenie drzew

odpada skorupa

materie tracą kontur

tryska złym sokiem szpik

błyska to co

w deksrypcie odnajduje swój pojaw

i co w pojęciu wciska się w dwanaście kategorii

udźwięcza się gwar

zgrzytają sfery, na pniach widmo karczowiska

prześwit co jaśni się bez żadnej barwy własnej

rzeczywistości naprzemienne w chodzie robaka po płatku

skandują swój rytm

Aleksander Sławiński (ur. 1993) – Sympatyczny i uczynny człowiek. Rzetelny pracownik. Oddany mąż i ojciec. Publikował w różnych miejscach, m.in. w „Wakacie”, „VICE”, „Małym Formacie”, „Frondzie Lux”, „Wizjach”. Oddycha tlenem.